Gesprekken aan de keukentafel: hoe beveilig je een winkel?
Ik had als kind een vriendin, wiens vader de eigenaar was van een winkel voor allerlei soorten gereedschappen. Hoewel ik er persoonlijk geen verstand van heb, heb ik begrepen dat hij vooral groot en duur gereedschap verkocht voor bijvoorbeeld boomkwekerijen. Als ik bleef eten bij die vriendin, had hij het vaak over de beveiliging van zijn winkel. Hoewel ik ook daar niet veel van begreep op jonge leeftijd, kwam het erop neer dat hij vaak te maken had met inbrekers. Het gereedschap dat hij verkocht was namelijk veel geld waard. Hoewel sommige apparatuur heel groot was, was het voor inbrekers blijkbaar wel de moeite waard om te proberen in te breken.
Hij werd er dan ook helemaal gek van. Niet alleen omdat hij steeds dure beveiligingsapparatuur moest aanschaffen, maar ook omdat hij steeds midden in de nacht wakker gebeld werd, omdat er weer iemand probeerde in te breken. Intussen heeft hij een beveiligingssysteem gevonden, wat vrij goed lijkt te werken. Tegenwoordig werkt hij met mistmachines, wat een enorm voordeel heeft ten opzichte van andere alarmsystemen (zo heb ik tenminste begrepen). Een rolluik laat een winkel er bijvoorbeeld heel gesloten uitzien, niet klant vriendelijk. Een mistmachine heeft dit probleem niet. Maar ook voor ten opzichte van potentiële inbrekers heeft een mistmachine een voordeel over rolluiken. Een mistmachine levert inbrekers een vertraging van tien minuten op, terwijl een rolluik maar een vertraging van vijf minuten oplevert. Een mistmachine verdubbeld dus de vertragingstijd, en verkleint daarmee de kans dat inbrekers zomaar wegkomen.
Sinds de vader van mijn vriendin dit systeem heeft aangeschaft, hoor ik hem veel minder klagen over de beveiliging van zijn winkel. Ik kom namelijk nog steeds wekelijks een keer bij haar eten, en af en toe blijven haar ouders dan ook eten. Dan kunnen we gezellig de jeugdherinneringen ophalen. Dat blijft altijd leuk, met name wanneer wij ons dingen heel anders herinneren dan de ouders. Blijkbaar zagen onze kinderogen de wereld toch een stuk anders dan de volwassenen. Het blijft leuk om terug te kijken naar deze herinneringen. Wat ik me laatst realiseerde, is dat deze vriendin, de enige persoon van mijn vroege jeugd is waar ik nog enig contact mee heb. De rest van de basisschool vriendjes en vriendinnetjes, ben ik na een paar jaar al uit het oog verloren, maar deze vriendin is me altijd bijgebleven. Waarschijnlijk komt het doordat ik met haar het closest was, en ik haar ouders dus ook goed ken. Op die manier wordt je een deel van iemands familie, en dan is het een stuk moeilijker om elkaar voor goed los te laten.