Zoals de meesten van jullie weten is het leven niet altijd alleen maar zonneschijn. Een maand geleden maakte ik iets treurigs mee. Mijn oudtante Asha overleed. Zoals sommigen al kunnen raden was ze van origine geen Nederlandse. Ze woonde tot haar vijftigste in een klein dorpje in Suriname, nog geen dertig kilometer verwijderd van de hoofdstad Paramaribo. De rest van onze familie was al eerder naar Nederland verhuisd. Wij waren over het hele land verspreid, maar Asha was verliefd op het dorp waarin ze was opgegroeid. Ze zou de verandering niet aankunnen, zei ze vaak. Toen ze steeds ouder werd begonnen we een andere kant van haar te zien, ze werd namelijk steeds eenzamer in haar oude dorpje. Haar familie was allemaal in Europa, en door de dure vliegtickets konden we slechts een keer per vijf jaar op bezoek komen. Mijn tante’s liefde voor ons was te groot en ze besloot toch te verhuizen naar Nederland. Eenmaal daar aangekomen ging alles heel vlug. Omdat we al vaker met elkaar in contact waren geweest beheerste ze de Nederlandse taal vliegensvlug. We vonden haar een nieuw appartementje, nog geen vijf minuten van ons vandaan en ze was tevreden. Al haar familie was nu nog geen twee uur rijden van haar verwijderd. We konden veel vaker bij haar over de vloer komen en dit deden we ook elke week. Aan alle dingen komt helaas een eind. Zo werd ook mijn oudtante ziek en kwam ze te overlijden.

Tradities leven voort 

Dit klinkt nu als een verdrietig bericht, maar er zat ook een mooie kant aan. Mijn oudtante had namelijk gevraagd of ze, wanneer het haar tijd was om te gaan, begraven kon worden om door middel van een traditionele Surinaamse begrafenis. Onze familie was sinds dat we naar Nederland verhuisd waren niet heel veel bezig met onze tradities en cultuur. We besloten dat integreren het beste was wat we konden doen en dat deden we met volle overgave. Helaas ging daarbij dus een stuk van onze cultuur verloren. Dat veranderde bij mijn oudtante. Voor diegenen die niet weten wat een Surinaamse begrafenis inhoud, laat me het je haarfijn uitleggen. Het lichaam van de overledene wordt ritueel gewassen. Daarop volgt een dodenwake, waarbij wordt gezongen en luidkeels herinneringen worden opgehaald. Dit vond ik persoonlijk heel fijn. Op de dag zelf wordt de grafkist met veel uitbundigheid naar de begraafplaats gebracht met danspasjes. Dit laatste zal de kwade geesten op een dwaalspoor brengen. Het was een geweldige kans om meer te leren over mijn wortels en op de enige echte juiste manier afscheid te nemen van mijn oudtante.